Om de een of andere reden zijn we bang om onszelf open te stellen voor anderen. We durven niet te reageren op een publiekelijk bericht van iemand die we volgen op Instagram, we bellen onze vriendinnen niet om onze zorgen te delen maar houden ze liever voor onszelf. Op het werk slikken we onze ideeën of commentaar in, want neem nu dat het geen goed idee is of “aarrgghh, het is misschien wel een domme vraag!”
En dit zijn maar een paar van de situaties die nu in mijn hoofd opkomen waar we niet durven, waar we onszelf klein houden, ons inhouden.
Maar het idee, het WAAROM we niet durven, intrigeert me al een tijdje.
Ik heb nu voornamelijk het voorbeeld van sociale media genomen, omdat ik denk dat deze bij mij toch het meeste blijft plakken. Zelf ben ik ook actief op social media, ik probeer ook soms maar wat. En het is gemakkelijk van gewoon een hartje of een duimpje te sturen, geef ik grif toe. Easy peasy.
Maar is het niet leuk als je ergens een connectie met iemand kan opbouwen?
Dat je oprecht iets kan schrijven/zeggen aan een ander?
Dat je iets kan delen uit de grond van je hart, gewoonweg omdat je er iets over wil zeggen omdat het resoneert met waar jij in het leven staat of hoe jij je nu voelt (ongeacht goed of slecht) of omdat je identieke zaken deelt?
Begrijp je wat ik bedoel?
Wacht, ik pak er een paar voorbeelden bij om het wat duidelijker te maken:
- Zo heb ik uitgereikt naar een jonge vrouw uit Californië die vaak een nieuwe haarkleur heeft (en ik bedoel niet blond of bruin met een streepje ombre in ofzo, maar full blown mega roze haar) en er geen probleem mee heeft om dit te tonen. Vond ik gewoon de max! En misschien denk je nu, goh, haar haarkleur wat kan mij dat schelen ? Heb je alle recht op. Voor mij is het haar verhaal, het “durven” dat mij raakte en daar zeg ik dan met veel plezier « Hell yeah » op. Want die power daar wordt ik warm van binnenin.
- Een andere vrouw, een yogalerares uit Nederland, heeft identiek dezelfde kat als mij, maar dan met één oog. Maar echt identiek. What are the odds? Toen heb ik ook gereageerd hoe cool ik dit vond dat we op één oog na, een identieke kat hadden. Voila connectie. Zoek het soms niet te ver hé! Wat me aantrekt zijn de persoonlijke verhalen, worstelingen. Bijvoorbeeld had ze een story gepost over hoe ze soms worstelt om een zaak uit te bouwen. Dit geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben, dat er nog mensen zijn op deze gigantische aardbol die worstelen in het leven, met zichzelf, met wat er rondom hen gebeurd.
Weet je, we hebben allemaal actieve breinen, vol met ideeën en gedachten. We zijn vaten vol emoties (op sommige dagen als eens wat meer dan op andere) en toch houden we ons in, durven we niet te zeggen wat we willen zeggen, en hierdoor zijn we niet volledig onszelf.
In mijn praktijk merk ik dit ook maar al te vaak. Mijn coachees vertellen dan in een gesprek hoe opgelucht ze zijn om iets te kunnen vertellen waarmee ze al lang rondlopen, dat ze blij zijn dat het er eindelijk uit is gekomen. Ze liepen één voor één met een gevoel dat ze niemand hadden waarmee ze dit konden delen. Omdat ze de ruimte ervoor nodig hadden, het vertrouwen, de klik. Terwijl dit vaak personen zijn die toch een support groep achter zich hebben staan van vrienden, familie, een partner. Wat maakt dan dat we niet durven zeggen waarmee we zitten?
Dus, deze maand, niet dé 10 tips om beter te slapen of keukentips om keukenstress vaarwel te zeggen.
Deze maand een topic dat denk ik toch wel heel veel mensen aanbelangt, eens op een totaal andere manier gebracht, gewoonweg om eens iets anders te durven 😉
Of je staat er voor open of niet. Geen probleem, je mag er jouw eigen mening over hebben en mocht je er zelf commentaar over hebben, by all means, deel deze met me!
Toon dat je een stem hebt. Al die gevoelens, gedachten waarmee we zitten dienen ook een plaats te krijgen en nee niet in een opgekropte put vol donkere zaken diep verborgen binnen onszelf. Wachtend tot deze uit zijn voegen barst en ondertussen een manier zijn weg vind in fysieke en mentale klachten. Want ja, als het er niet uit komt, dan dient het zich ergens te gaan settelen. En op lange termijn komt het ons toch niet ten goede, toch?
En ik zeg niet dat je op alles commentaar dient te hebben, maar als je iets voelt van “Dat zit goed”, “Oh, dat wil ik gewoonweg delen”, “ ik wil uitreiken naar die persoon, want het voelt gewoon goed”, doe het dan gewoon. Laat je niet tegen houden door eventuele beoordelingen of veroordelingen die je misschien wel of niet van anderen zou kunnen krijgen. Inderdaad, kunnen want wie zegt dat dit er effectief zal komen?
We zijn allemaal uniek, elk op onze manier, durf het te tonen!
En ja, het is iets wat aandacht vraagt. Ik ging werk schrijven, dat het werk vraagt, maar dat klopt niet, want we hoeven er niet aan te werken het zit in ons, we dienen het alleen vrij te laten stromen, af te gaan op ons gevoel i.p.v te vertrouwen op ons denken. Want ons denken is niet altijd de realiteit, het is een vorm van de realiteit. Eén die we zelf vorm geven.
Goed, waarom durven we nu niet? Kijk eens goed welke van deze gedachten er bij jou binnen komen:
- Ik ben niet goed genoeg
- Wat als ik een domme vraag stel en ik dom over kom bij mijn collega’s/vrienden/partner/…?
- Ik heb dit nog nooit gedaan dus ik denk niet dat ik het kan
- Ik kan dit niet, dit gaat me niet lukken
- Die andere is beter/slimmer/mooier/sneller/… dan mij
- Als ik iets post op Instagram/Facebook/Twitter/…, gaan anderen dit zien, wat zouden ze wel niet over/van mij zeggen?
- Ik ga niet bellen, want misschien stoor ik wel
- Ik ben er nog niet klaar voor, eerst dien ik nog X en Y te doen
- ….
Wat heeft jou dit “niet durven” al gekost ?
Waarschijnlijk al veel energie en tijd omdat je het maar blijft overdenken « wat als ik dit of dat nu had gedaan of gezegd… ».
Voor mij is/was het dit: een slecht gevoel, pijn van het op te kroppen omdat ik het niet kon of durfde te delen ; massa’s uitstelgedrag en tijdsverlies. Door de angst ging ik andere dingen gaan doen die er niet toe doen, die me niet vooruit helpen. Onzekerheid, twijfelen aan mezelf. Kwaadheid omdat ik geen stappen ondernam. En veel van dit “niet durven” zeggen/doen heeft destijds ook deels geleid tot mijn burn-out en depressie.
En wat is het bij jou ? Wat heeft het jou al gekost?
Ok, bekijk het nu eens anders…
Wat zou het jou opleveren mocht je het wel durven? Of wat heb je al ervaren als je wel durfde?
Voor mij is dit meer rust in mijn hoofd, een gevoel van vrijheid, geluk. Ik ervaar binnenin mezelf meer ruimte, ruimte om mezelf te zijn, ik hoef me niet weg te steken. Opluchting, het is ok wat ik doe, want ik doe het!
En bij jou? Wat heb je in het verleden al gedurfd? Hoe voelde je jou toen ?
Wat kan je nu zelf gaan doen?
- Ga af op jouw gevoel. Waar wordt jij warm, blij van. Dat is het gevoel dat je zoekt.
- Ga af op de gedachten van: “Yes!” “Dat is het!!!!” “Oh, die komt binnen” “Ik heb dat ook!!!!” “Ik moet dit doen” tot “I hear you, je bent niet alleen” en reageer hier vanuit.
- Het eerste dat in je opkomt, het eerste dat je wil zeggen is hetgeen dat het meest blijft plakken. Want, het is iets unieks dat uit het diepste van jezelf naar boven is gekomen. Zeg het dan ook.
- Doen en dan wel direct! Ga het niet overdenken of inplannen, want dan is de magie van het intuïtieve ervan af.
- Bel naar die vriend/vriendin als er iets is en je jouw hart wil luchten. 9 kansen op 10 stoor je, want we zijn allemaal druk bezig niet? Maar we kunnen allemaal tijd vrij maken voor de dingen die er toe doen.
- Kom uit je comfort zone. Er is zoveel moois te ontdekken. Je ontgrieft jezelf door het niet te doen.
- Te groot? Deel het dan op en zet kleine stapjes. Zo kom je ook over die grote berg.
- Denk eens aan hoeveel andere mensen dezelfde angstige gedachten als jij hebben? Die ook niet durven. En denk dan eens aan alle personen die het wel durfden, wat zij erbij gewonnen hebben. Je staat er niet alleen voor.
Eigenlijk komt het hierop neer:
Dare and enjoy the ride!
Het is iets dat ik vanaf nu ook vaker ter harte ga nemen. Weet je, ik ben niet perfect, ik worstel ook met van alles, maar door steeds opnieuw te durven, te proberen, met vallen en opstaan, blijf ik dichter bij mezelf en daar wordt ik nu eens echt gelukkig van.
Ps: Ga zeker kijken op Instagram en Facebook waar ik het durven in de praktijk heb gebracht 😊
#Idared #enjoytheride