Je wilt het allemaal!
Een leuke, goedbetaalde baan met een bepaalde status. Dus neem je dat extra project of die extra taak maar aan. Geen kennis van zaken? Geen probleem, daar kom je gaandeweg wel achter. Opgeven komt niet in je woordenboek voor, en ‘nee’ zeggen al helemaal niet.
Je combineert dit met je supermom skills.
Van creatieve woensdagmiddagen, rondrijden naar speelafspraakjes tot het organiseren van speciale dagtripjes. Terwijl je dagelijks een vers bereide, huisgemaakte en evenwichtige maaltijd klaarmaakt, hou je thuis alles netjes en opgeruimd. Geen vrije ruimte in je agenda om alleen maar “te zijn” maar een overvolle sociale agenda, omdat je niets wilt missen. Je wringt jezelf in alle bochten om er voor iedereen te zijn. Maar het voelt alsof je met moeite alle borden aan het draaien houdt.
Het leven gaat aan je voorbij. Je gaat maar door, volgt de kudde en negeert de stoptekens.
Je legt de lat hoog voor jezelf en anderen omdat dat van je verwacht wordt. Je denkt ‘als ik dat doel bereikt heb’, ‘als ik die positie in het leven heb behaald’… ‘dan zullen ze me aardig vinden… dan zal ik goed genoeg zijn… dan zal ik gelukkig zijn’. Maar eenmaal daar, is het gevoel nog steeds hetzelfde en bevindt jouw energie zich op een dieptepunt.
Het piekeren en nadenken over je huidige leven is je nieuwe fulltime baan geworden.
Is dit het?’, ‘Zal ik de rest van mijn leven dit ziel verdovende werk blijven doen?’ ‘Wie ben ik eigenlijk?’
Dit voelt meer aan als een existentiële crisis dan als een plezierreisje!!!
