In 2010 ben ik na mijn zwangerschap van mijn zoon in een postnatale depressie en een burn-out beland. Veel weet ik niet meer van deze periode, en als ik er nu aan terug denk, heb ik er toen ook niets uit geleerd. Ik bleef dezelfde patronen herhalen en negeerde nog steeds de signalen die mijn lichaam me gaf.
Want 5 jaar verder in het najaar van 2015, met een nieuwe job, een nieuwe uitdaging, was mijn energie weer op. Mijn batterijen waren volledig plat. Burn-out 2.0.
Hoe had het zover kunnen komen? Had ik dit echt niet zien aankomen? Ik heb al een burn-out gehad. Hoe komt het dat ik nu een tweede heb. Kan dit wel eigenlijk?
Ik wou alles combineren. Een job, en dan liefst nog in een functie met aanzien, zodat je iets betekende binnen een bedrijf. Want ja, voor ons als vrouwen is het al niet gemakkelijk, dienen we dat tikkeltje meer te geven om er te geraken. Dus we nemen dat extra project er wel bij.
Geen kaas van gegeten? Geen probleem, we zoeken het wel uit along the way. Opgeven stond niet in mijn woordenboek, we blijven doorgaan tot het bittere einde.
En dat plus een gezin. Het daar dan ook nog eens perfect willen doen. Knutselen, spelen, uitstapjes, ik wou het allemaal. Lekker en gevarieerd koken, elke dag. Een proper en opgeruimd huis. Dé vriendin zijn, het luisterende oor, mij in bochten wringen om er toch maar voor iedereen te zijn. Want dat doe je nu toch éénmaal ja? Een overvolle sociale agenda, want ja je wil toch niets missen?
Tuurlijk, ik had wat last van mijn onderrug en gespannen spieren in mijn nek. Tot ik voor mijn vakantie super veel last had van mijn linkerarm. Ik kon nauwelijks met de auto rijden. Ik dacht, een aantal sessies bij de kinesist en dan ben ik er wel vanaf. Trouwens we gingen toch een weekje met vakantie, dit ging het wel allemaal oplossen.
As if … Daar zit ik dan op de laatste dag met onze vrienden, super locatie, lekker eten, fijne week achter de rug en toch gaat het niet, ik ben doodop. Ik had het te ver laten komen. Overbelasting was het verdict. Neem een paar weken de tijd om je energie wat bij te tanken, slaap, rust zeiden ze mij. En een paar weken, werden maanden en uiteindelijk een jaar.
